این روزها سر آقای قالیباف و هم‏کاران‏شان در شهرداری تهران شلوغ‏تر از همیشه است که دلیل آن هم برگزاری اولین اجلاس شهرداران کلان‏شهرهای آسیایی در تهران است. ایشان در آخرین یادداشت سایت شخصی‏ خود به این مطلب اشاره کرده‏اند و در توضیح اهداف این اجلاس نوشته‏اند:
در این اجلاس مجموعه‏ای از تجربه‏ها، خلاقیت‏ها و مدیریت‏های موفق در سطح جهانی به تهران می آیند، تهران را می‏بینند و با ما رو راست حرف می‏زنند، می‏خواهیم از آنها بیاموزیم.
می‏خواهیم از جا به جایی پرحجم مسافر در پکن بیاموزیم؛ از شبکه خوب مترو در سئول، از خیابان‏های چند طبقه توکیو، از پاکیزگی کوالالامپور، از شبکه خوب تاکسیرانی بعضی کشورهای عربی و هزاران آموختنی دیگر. این اجلاس، اجلاسی است برای مردم تهران؛ برای مردمی که سعی می‏کنیم با این تجربه آموختن، حمل و نقل روان‏تری برایشان داشته باشیم، فضای سبز بهتری ایجاد کنیم، دیگر اعصابشان در این ترافیک تهران خرد نشود و... گرچه راه طولانی است اما پیمودنی است.

اینکه این اجلاس چنین نتایج خوش‏آیندی را برای تهران به ارمغان بیاورد، نویدی مبارک است که امیدواریم با تلاش خدمتگزاران مردم به ثمر بنشیند و کام شهروندان تهرانی را شیرین کند. اما نکته‏ی اصلی در نگارش این پست بخش آخر یادداشت ایشان است و یکی دو تکمله که با اجازه‏ی آقای قالیباف می‏خواهم بیان کنم. ایشان در ادامه نوشته‏اند:
زمانی پیمودن این راه سخت می شود که از صفر شروع کنیم، به آزمون و خطا مشغول شویم؛ هزینه گزاف از بیت المال بدهیم و بخواهیم چرخ را دوباره اختراع کنیم... نمی‏دانم چرا بعضی فکر می‏کنند آموختن از تجربه دیگران زشت است! اتفاقا من فکر می‏کنم که نه تنها زشت نیست بلکه عقلانیت ایرانی را به سایرین نشان می‏دهد.
لازم است به حضور آقای قالیباف عرض کنیم که کسی آموختن از دیگران را آنگونه که شما پنداشته‏اید، زشت نمی‏داند؛ بلکه آنچه زشت است «خودباختگی» در برابر مظاهر تمدن و پیشرفت کشورهای توسعه یافته است؛ درد مزمنی که متأسفانه تعدادی از مسوولان کشور و یا کسانی که به یکی دو سفر خارج از کشور رفته‏اند مبتلای به آن شده و می‏شوند.
آنچه کشور ما امروز به آن نیازمند است «اعتماد به نفس ملی» است و تأمین این هدف مهم جز با خودباوری آحاد جامعه خصوصاً جوانان و مسوولان کشور امکان‏پذیر نخواهد شد.
مقام معظم رهبری بارها در دیدارهای‏شان با اهالی دانش‏گاه و علم و فن‏آوری بر این مطلب تاکید فرمودند که ما آموختن از دیگران را ننگ و عار نمی‏دانیم و هیچ‏کس هم نگفته‏است که نباید شاگردی کنیم؛ آنچه موجب عقب‏افتادگی ما در عرصه‏ی حلّ عالمانه‏ی مشکلات جامعه می‏شود، احساس زبونی و ضعف نفس و ناتوانی درونی است. رهبر عزیزمان در تبیین این بیماری می‏فرمایند:
نقطه‏ى مقابل اعتماد به نفس، خودکم‏بینى است؛ خودکم‏بینى در مقابل فکر یک جناحى از ملت‏هاى عالم - که امروز غرب مظهر آن است - خودکم‏بینى در مقابل فلسفه‏ى آن‏ها، خودکم‏بینى در مقابل علم آن‏ها، حتّى خودکم‏بینى در مقابل الگوهاى توسعه‏ى ملى که آن‏ها پیش‏نهاد می‏کنند؛ در حالى که الگوى توسعه‏ى ملى نسبت به ملت‏هاى مختلف، گوناگون است. خودکم‏بینى، این بیمارى بسیار خطرناک، که در طول ده‏ها سال متوالى آن را در کالبد ملت ما تزریق کردند. واژه‏ى فرنگى، فکرِ فرنگى، گرده‏بردارى از واژه‏هاى فرنگى، جزو کارهاى رایج ماست. من الان گوش می‏کنم، متأسفانه مى‏بینم علاوه بر واژه‏هاى فرنگى‏اى که در طول ده‏ها سالِ گذشته بر زبان مردم جارى شده و وجود دارد، باز در رادیو و تلویزیون ما هر چند وقتى یک بار، یک واژه‏ى فرنگىِ دیگر مطرح می‏شود که مردم باید از هم سؤال کنند: آقا این یعنى چه؟! بروند به یکى مراجعه کنند؛ آقا معنایش چیست، تا معنایش را بفهمند! خب، چه لزومى دارد؟ این مفهومى که تازه وارد کشور شده که شما می‏خواهید برایش لغتى بیان کنید، خب برایش لغت بساز! زبان فارسى با این گستردگى...
آقای قالیباف! راه دور نرویم! واژه‏ی فرنگی BRT را چه کسی برای اولین بار بر زبان مردم این شهر انداخت و با تاکید و آب و لعاب بسیار بارها تکرار کرد تا همه آن را فرا بگیرند و به کار ببرند؟ البته این تنها یک نمونه از خودکم‏بینی‏هایی است که این روزها زیاد می‏بینیم و می‏شنویم.
امیدوارم آقای قالیباف در این اجلاس آنچه برای اداره‏ی بهتر شهر و انجام مسوولانه‏تر وظایف شهرداری به آن نیاز دارند را از هم‏تایان آسیایی خود بیاموزند و حقیقتاً به فکر خدمت به مردم و حل مشکلات پیچیده‏ی کلان‏شهر تهران باشند و خدای‏نخواسته این اجلاس پرهزینه که به فرموده‏ی شهردار محترم باید کلاس درسی برای آموختن ایشان و هم‏کارانشان باشد، به محملی برای تبلیغات پر زرق و برق زودهنگام ریاست جمهوری تبدیل نشود.

نوشته شده توسط : سید کمیل

بسم الله []